Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΞΙΩΣΕΩΣ ΑΞΙΩΝ

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΞΙΩΣΕΩΣ ΑΞΙΩΝ

(Μέρος 1^ο)

Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Σεβασμός, Αξιοπρέπεια, Ελευθερία, Τάξις, Αξίες…. Επτά ανθρώπινες επινοήσεις (πολλές είναι σαν αυτές). Επτά απαστράπτοντες οβελίσκοι. Επτά θανατηφόρες παγίδες. Εις το όνομα τους έχουμε διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και έχουμε εγκαταστήσει την αδικία, τη δικτατορία, την ασέβεια, την αναξιοπρέπεια, τη σκλαβιά, την απαξίωσιν…. και δυνάμεθα να συνεχίζουμε επ΄ αόριστον.

Έτσι μέσα από κολασμένους δρόμους  φθάσαμε στις πύλες ενός  αόριστου και δυσοίωνου μέλλοντος.

Το παρόν οικοδομεί το μέλλον. Εμείς οικοδομήσαμε την μελλοντική έρημο διότι το παρόν μας δεν «ήτο» μόνο κίβδηλο, «ήτο»  και είναι και κακόηθες. Εάν δεν λειτουργήσει η επανορθωτική ροπή της φύσεως δεν θα υπάρξει μέλλον. Εάν η ίδια ροπή στραφεί κατά το ανθρώπου για να περισωθεί το υπόλοιπο της φύσεως, εις το «υποσυνείδητο» της θα χαραχθεί  αιώνια η ανθρώπινη πληγή. Τι έφταιξε; Αυτό που όλοι οι νοήμονες σχεδόν το γνωρίζουν αλλά το αποφεύγουν να το συζητούν ή και το απωθούν, το αλλοιώνουν και το «απαλλάσσουν». Κατάστασις τραγική.

Εάν επίκειται ιστορική οπισθοχώρησις η απώλεια δεν θα είναι ολοσχερής. Εάν όμως επίκειται φυσική οπισθοχώρησις (οπισθοχώρησις της φύσεως) ένεκα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τότε κολασμένο το πεπρωμένο μας.

Μπορούμε άραγε να προλάβουμε το κακό;

Η πολιτική θεωρείται ο συντονιστής όλων σχεδόν των κοινωνικών δραστηριοτήτων και της οικονομίας φυσικά εφόσον βέβαια της παραχωρείται από την οικονομία αυτό το δικαίωμα (και της θρησκείας βέβαια καθότι κι αυτή την έχουν υπαγάγει κάπου στην πολιτική οικονομία.) Έτσι το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης πέφτει εις την πολιτική (και τους πάτρονές της). 

Κάποτε οι κυβερνώντες λεηλατούσαν την ανθρώπινη υπόστασιν ενώ δεν μπορούσαν να τραυματίσουν την φύσιν. Σήμερα η λεηλασία είναι γενικευμένη. Αφορά και τον άνθρωπο και την φύσιν. Δίχως την φύσιν είναι αδύνατη η ύπαρξις του ανθρώπου. Δίχως τον άνθρωπο δεν έχει κανένα πρόβλημα η Φύσις. Με τον άνθρωπο κινδυνεύει να αφανισθεί. Εάν επέμβει τελικά ο κοσμικός Νόμος θα καταδικάσει τον ήδη αυτοκαταδικασμένο άνθρωπο.

Μήπως θα πρέπει να συνετισθεί ο άνθρωπος πριν επέμβει ο κοσμικός Νόμος; Φαίνεται ότι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας είναι αυτή; Πλήρης μεταξίωσις αξιών. Νέα συνείδησις. Ριζικές «υποστασιακές» μεταρρυθμίσεις. Η Κρόνια συμπεριφορά των κυβερνώντων και όλων των σχετιζόμενων με αυτούς πρέπει ριζικά και ραγδαία να αλλάξει. Αν δεν αλλάξει το τέλος πλησιάζει ακάθεκτο. Πολλοί φιλόσοφοι μεταξύ των οποίων ο Burkhard, ο Κierkergaard και ειδικά ο Nietzche, πρόβλεψαν τον καλπάζοντα μηδενισμό του αιώνα μας, κανένας όμως δεν κατόρθωσε να προβλέψει τον ολοσχερή αφανισμό καθότι συν τοις άλλοις δεν μπορούσαν να φαντασθούν την συμβολή της επιστήμης  εις τον μηδενιστικό λαίλαπα. Προέβλεψαν έτσι μια παρακμή (όπως κάθε σχεδόν προηγούμενη παρακμή) όμως δεν προέβλεψαν την «ανάπτυξιν» της επιστήμης και τον τραγικό της ρόλο εις την εγκατάστασιν της «ερήμου». Όταν η επιστήμη, η Θρησκεία και η πολιτική γίνουν τυφλά υποχείρια μιας δαιμονισμένης δεσποτικής οικονομίας το αποτέλεσμα δεν είναι δυνατόν παρά να είναι η γενικευμένη καταστροφή.

Πίσω από κάθε οδυνηρή προφητεία υπήρχε πάντα η ελπίδα μιας αναγεννήσεως σύμφωνα με το πρότυπο της ιστορικής πορείας.

Σήμερα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτό το πρότυπο έχασε την ισχύν  του και ότι η ελπίς μιας αναγεννήσεως μετά την καταστροφή είναι μια νεκρή ελπίς που επιδεινώνει την κατάστασιν. Αν υπάρχει ακόμη κάποια ελπίς, αυτή βρίσκεται πριν από την καταστροφή.

Η διεφθαρμένη πολιτική διέφθειρε τα πάντα. Φιλοσοφίες, Θρησκείες, Τέχνη, συμπεριφορά, συνείδησιν, επιστήμη κλπ. Αν δεν «αφυπνισθεί» ο άνθρωπος, «είναι» ήδη νεκρός. Όλα έχουν ευθυγραμμισθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετούν την παγκόσμια  ολιγαρχία της οικονομίας η οποία οδηγεί όλη την βιόσφαιρα εις τον τελειωτικό αφανισμό. Φαίνεται ότι η εποχή μας δεν θα χαρακτηρίσει κάποια ιστορική περίοδο αλλά κάποια γήινη περίοδο. Το μέγα θαύμα της ανθοφορίας της διανοήσεως οδηγείται από την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία εις την έκρηξιν ενός πανγήινου ολοκαυτώματος. Κανένας, συνετός πολιτικός δεν μπορεί να αρνηθεί αυτό το συμπέρασμα, αλλά καθότι δεν υπάρχουν συνετοί και σώφρονες πολιτικοί, όλοι το αρνούνται. (Ένα απλό παράδειγμα: Πού είναι η φρόνησις όταν επιστήμονες αποσαρθρώνουν την φυσικήν αρμονία και κατασκευάζουν τεχνητούς ιούς με απρόβλεπτες ιδιότητες και τους «πατεντάρουν»(!) για να έχουν τα τυχόν οικονομικά οφέλη, από οτιδήποτε ήθελε προκύψει – απαλλάσσονται βέβαια αν αυτό που θα προκύψει είναι μια πρωτοφανής πανδημία – συχνά με τις ευλογίες του κλήρου και την ισχύ της πολιτικής;)

Οι «μεγάλοι» καθοδηγητές οδήγησαν τον άνθρωπο εις αδιέξοδο, κάπου που ποτέ δεν θα έφτανε αν δεν υπήρχαν αυτοί οι συγκεκριμένοι καθοδηγητές. Το έργο τους ήταν «τέλειο». Κατέστρεψαν όλα τα «αισθητήρια» του ανθρώπου. Τώρα είναι αδύνατο να ακούσει ακόμη και τις εσωτερικές κραυγές από τα βάθη του υποσυνείδητου.

Εντελώς αδύναμη και ανίκανη να αντιδράσει η ανθρωπότης μεταμορφώθηκε σε πομπή καταδικασμένων σκιών. Το «πνεύμα του κακού» κυριάρχησε μέσω των «ηγεμόνων» της.

Μονοπώλιο της κακοηθέστατης «Ηγεμονίας» («μονοπώλιο» της εξουσίας, της οικονομίας της επιστήμης, των «μέσων» παραγωγής, ενημερώσεως, της Γνώσεως κλπ.) και ιδού ο άνθρωπος!... Η συστηματική απαξίωσις του έφτασε εις το σημείο αυτής της άθλιας «μετουσιώσεως» της υποστάσεως του.

Κάποτε, γνωστός πολιτικός (G. Clemenceau) είχε πει ότι «πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεσις δια να την εμπιστευθούμε εις τους στρατιωτικούς»

Εγώ θα ήθελα να πω εις τους πολιτικούς και εις όλους τους ανθρώπους ότι η ζωή μας, η επιβίωσις μας, η Γνώσις  και ειδικά η επιστημονική, είναι πολύ σοβαρές υποθέσεις  και δεν θα έπρεπε ποτέ να την εμπιστευθούμε στους πολιτικούς και εις τους εργοδότες των, μεγατραπεζίτες.

Ο Τρούμαν ήθελε να παίξει τον ρόλο του Θεού και έριξε ατομικές βόμβες ενώ είχε τελειώσει ο πόλεμος. Πώς ήταν όμως δυνατόν να μην ρίξει τις βόμβες, αυτός ο δημοκράτης, όταν σε μια ομιλία του τέσσερα χρόνια πριν, είχε πει: «Εάν δούμε να κερδίζει η Γερμανία θα βοηθήσουμε την Ρωσία και εάν δούμε να κερδίζει η Ρωσία θα βοηθήσουμε την  Γερμανία, έτσι ώστε να σκοτωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι» (senate speech, “U.S.  Week” July 5 1941). Αυτός ο δαιμονισμένος ήτο ικανός εάν είχε τα σημερινά μέσα να εξαφανίσει την Φύσιν;

Οι πολιτικοί άρπαξαν την εξουσία και καπηλεύονται την Γνώσιν κατά τρόπο που ο άνθρωπος έγινε το θλιβερότερο θύμα. Αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο επίκειται αν εξακολουθεί ο άνθρωπος να παραμένει έρμαιο των πολιτικών σκοπιμοτήτων- διαταγών της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Είκοσι αιώνες θέλουν αναθεώρησιν. Ειδικά όμως ο εικοστός και ειδικότερα το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Εδώ ορθώθηκε το απροσπέλαστο φράγμα, άσχετα αν χρειάσθηκαν δεκαεννέα αιώνες για να θεμελιωθεί.

Εφόσον όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες θα εξαρτώνται από την κάστα των «σημερινών» πολιτικών (και των μεγιστάνων του χρήματος) η Γνώσις και αυτή θα υπηρετεί τον σκοταδισμό, τον εκφυλισμό, τη διαφθορά και το θάνατο.

Βέβαια ποτέ δεν θα ήθελα να υποστηρίξω ότι όλοι οι πολιτικοί έχουν σχέσιν με την Γνώσιν . Το μεγαλύτερο ποσοστό απ΄ αυτούς θεωρούν γνώσιν την άγνοια τους, την ημιμάθεια τους, την παραποιημένη αλήθεια, το αληθοφανές ψεύδος, τα οποία υπηρετούν τους σκοπούς της ανώτατης οικονομικής ολιγαρχίας.

Η αποδοχή της υποστάσεως του ανθρώπου, οι ευγενείς αρχές, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός της ζωής και της Νοήσεως, η δημιουργία ενός Υψηλού προτύπου δια όλη την ανθρωπότητα, είναι απαραίτητα, για να δημιουργηθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων που να επιτρέψει την ανθρωπότητα να βαδίζει προς το Καλό και το τέλειο, ειδικά σ΄αυτή την περίοδο που η τελμάτωσή της είναι τέτοια που την απειλεί με πιθανότητες αφανισμού. Σήμερα τίποτα απολύτως δεν εξυπηρετεί τον άνθρωπο, κι αν αυτό συνέβαινε πάντα, σήμερα συμβαίνει το χείριστο: η πρωτοφανής Γνώση (και η πρωτοφανής τεχνολογία) έχει στραφεί από τους χειριστές της εναντίων του ανθρώπου και της φύσης. Η αναλογική αδυναμία των ανθρώπων έχει φτάσει στο ιστορικό Ζενίθ (ένα ζενίθ όμως κερασφόρο). Ενώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά απαιτούνται πολιτικοί που να μπορούν να ελέγχουν τους πυρήνες οικονομικής δύναμης, έχει  συμβεί το θανάσιμο λάθος, οι πολιτικοί να «ελέγχονται» και τυφλά να υπηρετούν τους σκοπούς των πυρήνων οικονομικής (και κάθε άλλης) δυνάμεως.

Παρουσιάζονται αντιθέσεις στα πολιτικά κόμματα, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες και επιχρυσωμένες με τι (εκ)τυφλωτικό επικάλυμμα της δήθεν ελευθερίας της γνώμης. Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι όλες  οι αντιθέσεις έχουν ένα κοινό σημείο εξουδετερώσεως των  κι αυτό δεν βρίσκεται προς την πλευρά του συνολικού καλού, αλλά προς την πλευρά της τυφλής υπηρεσίας των οικονομικών συμφερόντων της διεθνούς ολιγαρχίας του χρήματος. Απ΄αυτήν καθορίζονται τα πάντα: οι τύχες του κόσμου, η πολιτική συμπεριφορά των κυβερνώντων όλων των εθνών η δυναμική και η χρήσις της επιστήμης και γενικά όλων των δραστηριοτήτων του νοθοπολιτισμού μας. Και ότι θεωρείται καλό γι΄αυτήν την «κάστα» είναι το χείριστο για το σύνολο των ανθρώπων. Οι σημερινοί πολιτικοί σαν ενδιάμεσοι «θεματοφύλακες» των οικονομικών συμφερόντων αυτής της πολυπλόκαμης δαιμονιώδους κάστας δεν μπορεί παρά να είναι εχθροί των πανανθρώπινων συμφερόντων. Εάν οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν αντιδράσουν, θα καταποντίζονται διαρκώς απ΄ αυτούς που εμπιστεύονται, τους οποιουσδήποτε δηλαδή πολιτικούς.

Μια εντελώς νέα πολιτική φιλοσοφία έχει καταστεί πλέον αναγκαία και μια άριστο-αγαθοκρατία της εξισορροπημένης ελευθερίας και δικαιοσύνης είναι απαραίτητη για να απαλλαγεί η ανθρωπότης από τις δαγκάνες της υπερτροφικής ελευθερίας και ασυδοσίας των ισχυρών και μόνο των ισχυρών.

Η σημερινή ελευθερία και δικαιοσύνη έχουν τέτοια  «δομή» που να παρουσιάζουν μεγάλη έλξιν προς τους πυρήνες της δυνάμεως, μεταμορφώνοντας την ανθρωπότητα εις άβουλο και αδύναμο «πρωτόπλασμα».

Μέχρι σήμερα κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια κοινωνία με θύτες και θύματα. Πέτυχαν οι θύτες γιατί εδώ ακριβώς απέβλεπαν.

‘Όταν όμως όλα τα θυσιάζεις στην προσπάθεια σου να είσαι πάντα θύτης τελικά όλοι και εσύ θα μετατραπείτε σε θύματα παραλόγων και δαιμονισμένων επιθυμιών. Σ΄ αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε φθάσει να μην μπορούν πλέον ούτε οι θύτες να αναχαιτίσουν την κατάρρευση όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και ολόκληρης της βιόσφαιρας. Στο χείλος αυτού του καταστροφικού λαίλαπα δεν υποχωρούν, αλλά προτιμούν  να παρασύρουν τα πάντα στην καρδιά του καταστροφικού κυκλώνα που δημιούργησαν.

Εάν ο κάθε άνθρωπος δεν αφυπνισθεί κανένας πολιτικός δεν θα τον σώσει. Εάν δεν μεσολαβούσαν οι  συγκεκριμένοι πολιτικοί, ίσως ποτέ η ανθρωπότης δεν θα έφτανε στο χείλος αυτής της αβύσσου.

Αποβλέποντας ο καθένας στο προσωπικό συμφέρον, το οποίο παραλληλίζονταν με το συμφέρον κάποιας ή κάποιων οικονομικών «δυναστειών» και έχοντας στην διάθεση του όλα τα μέσα της επιβολής (διά της βίας και της απάτης) εις τον αδύνατο και εκτεθειμένο εις κάθε προγραμματισμένη επιρροή λαό κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: Να κάνουν τον άνθρωπο έρμαιο της ανάγκης και της πακεταρισμένης γνώμης. Ποιοί; οι άφρονες, οι κερδοσκόποι, οι καιροσκόποι, οι υλιστές, οι μηδενιστές (άβουλοι και ανόητοι οι ίδιοι κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό).  Οι μεγατραπεζίτες έστησαν τις θανατηφόρες παγίδες και οι πολιτικοί εξαπατώντας τους ανθρώπους μεθοδικά τους έσυραν μέσα σε αυτές. Η αποθέωσις  του εγκλήματος.

Το ψεύδος αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των πολιτικών εφόσον παρουσιάζεται σαν αλήθεια από όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να το αμφισβητήσουν καθότι τα μέσα αυτά – όργανα των πολιτικών κομμάτων – εξυπηρετούν ακριβώς την αληθοφάνεια το ψεύδους. Ακόμη και εις την  περίπτωσιν που ένα μέρος του «ενημερωτικού» τύπου προσπαθεί να αντικρούσει τα ψεύδη του «άλλου μέρους» το επιχειρεί επίσης με ψεύδη. Μέσα σ΄ αυτόν τον κυκεώνα ψευδών είναι ν΄ απορεί κανείς πως μπορούν πάντα να κρατούν την αλήθεια στεγανά απομονωμένη και να «αποκαλύπτουν» διαδοχικά ψεύδη για να καλύπτουν διαδοχικά ψεύδη!. Είναι επίσης ν΄ απορεί κανείς και με την ευχέρεια που χειρίζονται την εγκυκλοπαίδεια του ψεύδους και ο ξεδιάντροπος τρόπος που κάθε φορά καλύπτουν το ψεύδος με το ψεύδος. Αν όμως δεν απορούμε μ΄αυτό πώς  ν΄απορούμε με την ευκολοπιστία των ανθρώπων;

Η ευκολοπιστία καλλιεργείται συστηματικά από τους πολιτικούς καθότι δίχως αυτή δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν σαν αντιπρόσωποι συστημάτων που παρουσιάζονται σαν προστάτες των συμφερόντων των ανθρώπων ενώ είναι συστήματα υπερασπίσεως συμφερόντων συγκεκριμένων και γνωστών οικονομικών δυναστειών που απαιτούν την πάση θυσία εκμετάλλευσιν και απαξίωσιν του ανθρώπου. Πιστεύω ότι κι ένα μέρος των πολιτικών πέφτουν θύματα αυτής της ευκολοπιστίας είτε από άγνοια, είτε εσκεμμένα (για να παίξουν τον ρόλο τους καλύτερα) είτε διότι ανόητα συγχέουν την αλήθεια με την δύναμη, είτε ακόμη γιατί εύκολα (και ένοχα) πείθονται ότι ο λαός έχει ανάγκη την δύναμη της οικονομικών πανεκμεταλλευτών. Ξεχνούν άραγε ότι η ανάγκη αποδυναμώνεται μέχρι πολλές φορές σημείου εξευτελισμού;

Η απόκρυψις της αλήθειας, τα ψεύδη, η μυστικότης, η εξαπάτησις και άλλα συναφή δεν είναι δυνατόν να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον των ανθρώπων (και κάτι τέτοιο απαιτεί ειδικούς  νόμους για να μπορεί να επιβληθεί – κι αυτό υπηρετούν οι περισσότεροι νόμοι) και απέχουν πολύ από το να είναι δημοκρατικές οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν τέτοια μέσα. Αν λάβουμε όμως υπόψιν ότι όλες οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τέτοια μέσα, τότε η αλήθεια προβάλλει ολοφάνερη: δεν υπάρχουν δημοκρατικές κυβερνήσεις. Όλες είναι ψευδοδημοκρατίες, απραγοδημοκρατίες, αρπαγοδημοκρατίες, δημασθένειες….

Καμιά δημοκρατία δεν προσπάθησε να δημιουργήσει «υπεύθυνους» πολίτες. Η υπευθυνότητα απαιτεί Γνώσιν και η «κατευθυνόμενη  γνώσις» δεν είναι παρά επικίνδυνη αγνωσία.

Οι κυβερνώντες θεωρούν απαραίτητη την μυστικότητα. Από την μυστικότητα όμως προέρχεται η παραπλάνησις. Κάθε λαϊκή ενέργεια που προέρχεται από  το δεδομένο ότι το ψεύδος είναι η αλήθεια (ή ότι η μισή αλήθεια είναι όλη η αλήθεια) δεν είναι δυνατόν παρά να βλάπτει τον λαό και να ωφελεί τους κυβερνώντες. Φυσικά μπορεί κάποτε η αλήθεια να εμφανισθεί σαν ιστορία, αλλά ενώ έστω και τότε θα έπρεπε να διδάσκει, δυστυχώς και τότε εξαπατά καθότι δεν αναγάγουν την σημασία της (ιστορικής) πράξεως εις τα γεγονότα του παρόντος. Παρόλο που οι πολιτικοί προσπαθώντας να δικαιώσουν τις πράξεις των, αναφέρονται σε πολιτικά ψεύδη του παρελθόντος, ο  λαός είναι «τυφλός» σ΄αυτή την «αναφορά» (έτσι όπως του παρουσιάζεται). Πολλές φορές (δια το θεαθήναι) καλείται ο λαός να «αποφασίσει» αλλά  δεν είναι δυνατόν ν΄ αποφασίζει κάποιος σωστά όταν του παρουσιάζουν παραποιημένα δεδομένα. Αυτοί που και τότε «αποφασίζουν» είναι μόνον αυτοί που έχουν την δύναμιν και το συμφέρον να παραποιούν τα δεδομένα.

Η πλειοψηφία των πολιτών ευνοεί αυτή την συμπεριφορά των κυβερνώντων. Έτσι πολλές φορές αυτοί οι τελευταίοι διαλαλούν ότι ο λαός δεν μπορεί να αποφασίζει ή να κρίνει σωστά ή ότι ο λαός δεν γνωρίζει όλη την αλήθεια. Το δικαίωμα να μη γνωρίζουμε όμως, δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζει την δημοκρατία. Αυτό που πρωταρχικά θα έπρεπε να την χαρακτηρίζει είναι το δικαίωμα να γνωρίζουμε να κρίνουμε και να αποφασίζουμε.

Έτσι και οι εκλογές (δήθεν ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας!) δεν είναι παρά (σήμερα) μια μεγάλη πλάνη.

Ο Ρουσσώ έλεγε ότι «ο λαός της Αγγλίας θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο, αλλά κάνει μεγάλο λάθος, είναι ελεύθερος μόνο κατά την διάρκεια των εκλογών. Μετά τις εκλογές η σκλαβιά κυριαρχεί».

Και ο Ρουσσώ λοιπόν επλανάτο κατά το ήμισυ αυτής του της γνώμης. Όταν η σκλαβιά κυριαρχεί στον ενδιάμεσο χρόνο (μεταξύ) των εκλογών είναι αδύνατο να υπάρξει η «γνώση» που θα οδηγήσει στις ελεύθερες εκλογές.

Οι εκλογές δεν ευνοούν παρά τις ολιγαρχίες και δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην είναι ολιγαρχική καθότι τα πολιτικά κόμματα είναι δημιουργήματα ολιγαρχιών. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την αμερικανική κυβέρνηση που θέλει να παρουσιάζεται σαν η δημοκρατικότερη.

Ο Έμερσον έλεγε: «για τον αμερικανό εν αρχή ην το δολάριο κατόπιν το δολάριο και τρίτο κατά σειρά και πάλι το δολάριο». Άραγε είχε δίκιο;

Όλη η ιστορία (της) και το παρόν της «μεγαλύτερης δημοκρατίας» αποδεικνύουν ότι όντως η «πολιτική» συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι επικεντρωμένη γύρω από το «δολάριο». Σο βωμό του έχουν θυσιασθεί όλες οι αξίες, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η ειρήνη, η ευτυχία, η επιστήμη, η ζωή, η ίδια η φύση. Δεν υπήρξε πρόεδρος των ΗΠΑ που να μην είχε υπηρετήσει την ολιγαρχία του χρήματος εις βάρος όλου του κόσμου, που να μην έχει εξαπατήσει τον αμερικάνικο λαό και κάθε λαό.

Ο Clemenceau είχε πει: «η Αμερική είναι το μόνο έθνος της ιστορίας το οποίο ως εκ θαύματος βάδισε κατευθείαν από την βαρβαρότητα στον εκφυλισμό δίχως το συνηθισμένο μεσοδιάστημα του πολιτισμού».

Είχε δίκαιο ο Κλεμανσώ να χαρακτηρίζει έτσι το «προπύργιο της δημοκρατίας»;

Η ιστορία της αυτό αποδεικνύει.

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΞΙΩΣΕΩΣ ΑΞΙΩΝ

 (Μέρος 2^ο )

Εις το δόλιον χρήμα των κακομηχάνων  τραπεζιτών είναι αδύνατον να αντισταθούν κοινωνικοπολιτικοί μηχανισμοί προστασίας των πολιτών. Οι πιθανότητες κινδύνου είναι τεράστιες. Το ισχύον σύστημα πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς και να αντικατασταθεί.

Η κυριότερη «επιστήμη» αυτή της οικονομικοπολιτικής μηχανορραφίας και ψευδολογίας κυριαρχεί εις κάθε τομέα των δραστηριοτήτων μας και προκαλεί τέτοια σύγχυσιν που δύσκολα δύναται κάποιος έμφρων να διαχωρίσει τους νοασθενείς, νοοπλανείς, ψυχασθενείς κ.λ.π. από τους σώφρονες.

Ληστρικός ο λογισμός των πρώτων, ληστρικός και ο πολιτισμός των , το καύχημα των.

Ο τομέας της οικονομίας είναι αυτός που απαιτεί ορθές προβλέψεις και οι οικονομολόγοι απεδείχθησαν οι πιο αποτυχημένοι δια την ορθήν αξιολόγησιν των δεδομένων, ώστε οι προβλέψεις να ανταποκρίνονται εις τα γεγονότα. Οι επίδοξοι προφήτες αποδεικνύονται πάντα «μεταφήτες». Αυτό προκαλεί απορίες αλλά και υπόνοιες. Όμως είναι η πολιτική οικονομία επιστήμη ή ψευδοεπιστήμη;  

Αναρωτιέμαι πόσο εγκεφαλικό έλλειμμα απαιτείται για να συνδέει ο οποιοσδήποτε λειψεγκέφαλος την πραγματική δημοκρατία με την «φιλελεύθερη οικονομία», «λεσεφέρ» ή στυγνό καπιταλιμπεριαλισμό.

Οι διεθνείς τραπεζίτες κυρίαρχοι των πολιτικών χρειάζονται και ευνοούν ανεγκέφαλες και δόλιες κυβερνήσεις, τις οποίες και προβάλουν σαν ικανές. Ανώτατοι αξιωματούχοι των μεγατραπεζιτών, αναλαμβάνουν να καθοδηγούν αυτούς τους τυφόνοες, προς την κατεύθυνσιν που οι διεθνείς αρπακτήρες επιθυμούν.

Αυτοί λοιπόν που θέλουν να καθοδηγούν  τους «λαούς των», είναι οι ίδιοι και οι μοναδικοί που βλέπουν τα οπίσθια της ιστορίας και τρέχουν να την φτάσουν αλλά δυστυχώς διαρκώς απομακρυνόμενοι βυθίζουν και τους λαούς εις το παρελθόν και την δυστυχία.

….Δεν είναι δυνατόν να αυτοχρειόμεθα υπερασπιστές της δημοκρατίας όταν δεν τηρούμε τις δημοκρατικές αρχές ούτε μεταξύ των ατόμων που αποτελούν την κυβερνητική ηγεσία. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμεθα υπερασπιστές της δικαιοσύνης, ενώ είμεθα σημαιοφόροι των ατομικών μας και μόνον -  και πάση θυσία – συμφερόντων.

Ούτε βέβαια δημοκρατία σημαίνει κοινοβούλιο. Άλλωστε κοινοβούλιο δεν σημαίνει φλυαρία, ψεύδος και παραπλάνησιν καθότι όλα αυτά δεν είναι παρά ενδείξεις ξεπεσμού, πτωχεύσεως, διαφθοράς.

Είναι πράγματι οδυνηρό να επαναλαμβάνονται διαρκώς τα ίδια ψεύδη με διαφορετικές λέξεις και ακόμη πιο οδυνηρό αυτά τα ψεύδη αντί να εξοργίζουν τους πολίτες να τους αποκοιμίζουν, να τους φανατίζουν και να τους εξωθούν στην ίδια φλυαρία καθότι αυτή η συμπεριφορά στρέφεται κατά των ζωτικών τους συμφερόντων.

Εσκεμμένα δεν έχει επιτραπεί εις το άτομο να «σοβαροποιηθεί» εις το σημείο που απαιτούν οι παρούσες κοινωνικές συνθήκες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια εξαιρετικά σοβαρή και επικίνδυνη κατάστασις δια την υπόστασιν του. Φυσικά, ούτε η φλυαρία, ούτε το ψεύδος, ούτε ο φανατισμός, ούτε η ημιμάθεια, ούτε η ανάθεσις ευθυνών εις άλλους θα οδηγήσουν ποτέ εις την απόκτησιν της ατομικής αξιοπρέπειας και κατά συνέπεια εις την αποκατάστασιν (και σεβασμό) της αξιοπρέπειας του συνόλου. Το άτομο πρέπει να ασκηθεί εις την ειλικρίνεια εις την ευθύνη (ατομική και παγκόσμια), εις το σεβασμό του συνόλου εις την καλλιέργεια των προαιώνιων (κοσμικών) αξιών δια να δημιουργηθούν οι δυνατότητες να αποφύγει η ανθρωπότης τον τελειωτικό καταποντισμό.

Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από κάθε «ηγεσία» αλλά η μορφή και η δομή της ηγεσίας πρέπει να αλλάξει εντελώς και να είναι το απαύγασμα μιας πολιτικής φιλοσοφίας απαλλαγμένης από κάθε μίασμα των σημερινών πολιτικών θεωριών και πράξεων.

Μια πολιτική φιλοσοφία συμφιλιώσεως των αντιθέσεων, σεβασμού του ατόμου και του συνόλου, αξιοποιήσεως των δυνατοτήτων του ατόμου, καλλιέργειας της ατομικής προσωπικότητας και αξιοπρέπειας, σεβασμού και «κατανυκτικού» χειρισμού της Γνώσεως, αποκλεισμού οικονομικών συμφερόντων ατόμων ή ομάδων ή και «εθνών» ακόμη, σεβασμού όλης της ανθρωπότητας και της βιόσφαιρας, είναι όχι μόνο απαίτησις της παρούσας ιστορικής περιόδου, αλλά βιοσφαιρική αναγκαιότης.

Δυστυχώς κανένα πολιτικό κόμμα σήμερα δεν τηρεί ούτε έναν από τους απαραίτητους όρους της αξιοπρέπειας του ατόμου και του συνολικού καλού. Δύο οικονομικά συστήματα μονομαχούν δίπλα στην τραυματισμένη Φύσιν για το ποιος θα κερδίσει το πτώμα της (για το ποιος θα πέσει τελευταίος). Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να είναι δυνατόν να συνετισθούν. Γιατί όμως θα πρέπει η ανθρωπότης να πληρώσει το βαρύτατο τίμημα επειδή οι πολιτικοί είναι τυφλοί εις την σύνεσιν;  Και ως πότε η ανθρωπότης θα φέρεται σαν τυφλή εις την απάτη και εις την ύστατη τραγικότητα της καταστάσεως;

Όλοι οι πολιτικοί υπόσχονται την ευημερία. Δυστυχώς όμως όχι μόνο κακοηθέστατα αθετούν την υπόσχεσιν, αλλά κάνουν πράξιν το αντίθετο της ψηφοθηρικής τους θεωρίας. Όλοι υπόσχονται την σωτηρία (από την «ευημερία» φτάσαμε εις την «σωτηρία») ενώ έχουν αποτύχει παταγωδώς όσον αφορά την «ευημερία» Οι «αστικοί» πολιτικοί απέτυχαν. Επίδοξοι Καίσαρες, απεδείχθησαν Βρούτοι. Οι σοσιαλιστές απέτυχαν. Οι επίδοξοι Μεγαλέξανδροι, απεδείχθησαν Παλαιολόγοι. Οι Κομμουνιστές απέτυχαν. Οι επίδοξοι άγιοι, απεδείχθησαν διεφθαρμένοι ηγούμενοι. Μέχρι σήμερα, κάθε «ευημερία» που υπόσχονταν οι κυβερνώντες ανάγονταν εις το μέλλον. Σήμερα όχι μόνο, εις το μέλλον διαφαίνεται η έρημος αλλά και εις το παρόν προερημικά ασθενοφόρα έλη.

Οι πολιτικές «θεωρίες και πράξεις» δεν στάθηκαν ικανές να σταματήσουν το στράγγισμα της ουσίας του ανθρώπου από το άνθρωπο – ηγεμόνα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από άδειους ανθρώπους και «πέτρινες ψυχές». Κινδυνεύει να καταντήσει ένα αυτόματο αυτοκαταστροφής αποχωρισμένος από την ενδογενή του φύσιν και την όλην Φύσιν στην οποία ανήκει ελπίζοντας πως θα γευθεί τον τεχνητό παράδεισο και χωρίς να βλέπει ότι οδηγείται όλο και βαθύτερα εις αδιέξοδους βυθούς.

Η ιστορία διδάσκει, αλλά το μέλλον απελπισμένα, απαιτεί. Πέρασε ο καιρός που θα μπορούσαμε να διακινδυνεύσουμε ένα ακόμη «δίδαγμα» από το εγγύς μέλλον. Ο άνθρωπος έχει «παραβιασθεί» θανάσιμα από την κοινωνική ηγεσία. Η παραβίασις αυτή διαιωνίζεται και επιδεινώνεται προκαλώντας μια διογκούμενη σύγκρουση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και το «πεπρωμένο» του. Το κοινωνικό κατεστημένο εναντιώνεται εις την φύσιν του ανθρώπου με αποτέλεσμα ένα τραγικό στρατόπεδο δυστυχίας και απαξιώσεως. Το απόλυτο «ΟΧΙ» που έχει τοποθετηθεί εις όλους τους ανθρώπινους ορίζοντες από την ελίτ της παγκόσμιας δυνάμεως πρέπει να γκρεμισθεί από την ίδια την ελίτ για να μην καταποντισθούμε όλοι μαζί. Οι ασύνετοι πρέπει να συνετισθούν πριν οι άβουλοι παραφρονήσουν.

Κανένας σήμερα δεν κυβερνά δίκαια και όπως η ανθρώπινη υπόστασις «απαιτεί». Όλοι κυβερνούν σύμφωνα με το άγνωστο εις τον κόσμο και απαράβατο «σύνταγμα»  της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας που αποβλέπει εις την στυγνή εκμετάλλευσιν των πάντων, εκλαμβάνει τον πλανήτη σαν χώρο απομυζήσεως και ενδιαφέρεται δια τις οικονομικές (της) απολαβές του παρόντος και του εγγύς μέλλοντος, αδιαφορώντας δια τις οποιεσδήποτε θλιβερές συνέπειες  (κι αν ακόμη το αποτέλεσμά τους θα είναι η μελλοντική καταστροφή). Με τους «μηχανισμούς» που διαθέτει επιρρίπτει όλες τις ευθύνες στους άβουλους Λαούς τους οποίους εσκεμμένα παρουσιάζει σαν χειριστές της εκάστοτε πολιτικής καταστάσεως. Άλλωστε αυτοί είναι η πλειοψηφία (!) κι αυτοί εκλέγουν (!) τις κυβερνήσεις. Από την πλευρά τους οι κυβερνήσεις με το δικαίωμα της πλειοψηφίας (της απάτης) υπηρετούν ελεύθερα και «δικαιωματικά» τον οικονομικό πυρήνα που είναι ο μόνος ισχυρός εργοδότης των. Παρουσιάζονται σαν αμερόληπτοι χειριστές των καταστάσεων, και πολλές φορές δείχνουν ότι μεροληπτούν υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, ενώ πάντα και έντονα υπηρετούν την οικονομική ολιγαρχία και κατατρέχουν τους πολίτες. Αυτή η συμπεριφορά δεν τιμά ούτε τις κυβερνήσεις ούτε τους Λαούς και ενώ κάποτε υπήρχε το ενδεχόμενο να οδηγήσει ένα Λαό από θύμα να γίνει κατήγορος, δικαστής, εισαγγελέας και εκτελεστής του «Νόμου του» ο ίδιος σήμερα κι αυτή η πιθανότης έχει σχεδόν εκλείψει, και εάν κάπου διαφαίνεται, προβάλλεται εσκεμμένα, πάντα μέσα εις ένα πεδίο ασφάλειας της ολιγαρχίας και με κάποια σκοπιμότητα που εξυπηρετεί και πάλι αυτή την ίδια.

Η διαφθορά, ο ξεπεσμός και η πτώχευσις μιας κοινωνίας προϋποθέτουν μια μακρόχρονη διαφθορά των κυβερνώντων. Είναι η κατάστασις που έχει αποκορυφωθεί εις τον αιώνα μας. Έχουν καταπατηθεί όλες οι αιώνιες αρχές και αξίες του ανθρώπου μεθοδικά και σταδιακά από τις κυβερνήσεις και έτσι φθάσαμε εις  αυτή τη σοβαρότατη ιστορική περίοδο που απειλείται θανάσιμα η ύπαρξης του.

Πιστοί εις την φωνή του ατομικού συμφέροντος και κωφοί εις τη φωνή της πανανθρώπινης συνειδήσεως και της Φύσεως, προσπάθησαν να δημιουργήσουν και δημιούργησαν υπανθρώπους, ανεγκέφαλους, «αυτόματα», καχεκτικούς, πεινασμένους, σκιές… Πόσο θα αντέξει ο άνθρωπος; Και μέχρι πού σκοπεύουν να φτάσουν οι ιδιοκτήτες των και οι πολιτικοί; Γιατί να επιμένουν να διατηρούν ένα αντι-ανθρώπινο «κατεστημένο»; Γνωρίζουν αυτοί «κάτι» που οι Λαοί της ανθρωπότητας δεν το γνωρίζουν; Μια τέτοια αλόγιστη συμπεριφορά διαφθοράς και απαξιώσεως προϋποθέτει ένα ακατανίκητο κακόηθες πάθος ή μια έσχατη ανάγκη. Τι από τα δύο συμβαίνει; Και τα δύο αλλά κάπως έτσι; To  κακοήθες πάθος από την πλευρά των κυβερνώντων και η έσχατη ανάγκη από την πλευρά των Λαών (έσχατη ανάγκη για αποκατάστασιν της υποστάσεως του ανθρώπου). Γιατί δεν επιχειρούν οι κυβερνώντες αυτή την «αποκατάστασιν»; Πιστεύουν ότι έχουν εξασθενήσει και αλλοτριώσει τόσο πολύ τους ανθρώπους, που δεν θα το επιχειρήσουν; Μήπως όμως αποκλείεται εντελώς η απελπισμένη εξέγερσις; Είναι προτιμότερα τα συμβούλια των «συνετών» από τον «πόλεμο» των απελπισμένων. Δεν μας αρκούν δύο χιλιάδες χρόνια παρακμής; Δεν θα υπάρξουν ποτέ αυτοί που θα πατήσουν την τροχοπέδη; Τι περιμένουμε; Τον τελικό αφανισμό ή κάποιαν επανάστασιν; Οι επαναστάσεις του μίσους όμως είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσουν μισητές και επικίνδυνες καταστάσεις απ΄ όπου πιθανόν αρχίζει ένα καταστροφικός αντικυκλώνας.

Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι σισύφεια είναι η «μοίρα» του ανθρώπου; Αλλά κι αν είναι τέτοια, κάποτε θα πρέπει να φτάσει εις το τέλος της καθότι δεν επιβάλλεται από τους «ουρανούς» αλλά από φατρίες ανθρώπων.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επαιτεί πλέον από τον ουρανό, αλλά απαιτεί από το κοινωνικό κατεστημένο για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Δεν απαιτεί αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του. Τιμά και σέβεται, συνειδητά ή υποσυνείδητα, την σχέσιν του με το σύνολο και αγωνίζεται όσο μπορεί δια την καλλιέργειαν αυτής της σχέσεως. Λέει «Ναι» εις την ευτυχία του συνόλου, ενώ είναι αδύνατο να πει «Ναι» εις την δυστυχία των άλλων. Όσον αφορά την ευτυχία και αξιοπρέπεια έχουμε το (φυσικομεταφυσικό) δικαίωμα να λέμε «Ναι» εις την δική μας και των άλλων, όσον όμως αφορά την δυστυχία έχουμε το δικαίωμα να λέμε «Ναι» στην δική μας, αλλά ποτέ εις την δυστυχία των άλλων.

Αυτή είναι η πραγματικήν φύσις του ανθρώπου (άσχετα αν εσκεμμένα παρουσιάζεται από «ειδήμονες» διαφορετική) κι από εδώ αρχίζει ο δρόμος της πανανθρώπινης λυτρώσεως.

Η αποδοχή μιας (αναγκαστικής) καταστάσεως από το θύμα δεν μηδενίζει ποτέ την ενοχή του θύτη. Εις τις σχέσεις Λαών και κυβερνώντων – εν αντιθέσει με την διακήρυξιν ότι η δύναμις είναι ο Λαός – η δύναμις και η κατάχρησις της είναι πάντα από την πλευρά των κυβερνώντων και εις καμιάν περίπτωσιν δεν μπορούν να αποδείξουν  ότι είναι μη ένοχοι, ασχέτως αν οι  Λαοί «δέχονται» τα «σφάλματα» των  κυβερνώντων σαν σφάλματα εξ΄ ανάγκης ή «εξ΄ αμελείας». Τα «σφάλματα», οι παρανομίες δηλαδή και οι κάθε είδους καταχρήσεις των κυβερνώντων είναι πάντα προμελετημένα, σ΄ όλο τους το φάσμα, καθότι από τίποτα, σε μια Κυβέρνησιν, δεν απουσιάζει η λεπτομερής προμελέτη. Σε διαφορετική περίπτωσιν πρόκειται περί ανοητοκρατίας και φυσικά ενοχοκρατίας και δημασθένειας.

Αναρωτιέται κανείς, γιατί να μην συμβαίνει καμιά «πρόοδος» εις την «πολιτική». Και εφόσον είναι η μόνη πρόοδος που θα μπορούσε να δώσει λύσεις εις τα κοινωνικά προβλήματα, ο άνθρωπος απελπίζεται μέχρι απαθείας εμπρός εις την προϊούσα επιδείνωσιν του ισχύοντος κατεστημένου και εις την επιδεινούμενη καταβρόχθισιν κάθε προόδου εις κάθε άλλο τομέα. Γιατί οι «φιλόσοφοι» δεν ασχολούνται με τα βαθύτερα αίτια της παρούσας πολιτικής (πράξεως) και ασχολούνται μόνο με επιφανειακές περιγραφές;  Έχουν διαπιστώσει ή δεχθεί το αναλλοίωτο της δομής της ή προσκρούουν πάνω εις  δυνάμεις πανίσχυρων φατριών που εκμεταλλεύονται βάναυσα τον κόσμο;  

Κι όμως η πρόοδος είναι δυνατή (και ενδογενής ροπή) εις κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου και αν κάθε πρόοδος είναι απαραίτητη, πρωταρχικά απαραίτητη είναι η «πρόοδος» εις τον τομέα της «πολιτικής» η οποία κατάντησε ο μελανός βράχος που πιέζει ασφυχτικά τον θώρακα της ανθρωπότητας για μια πολύ μακρόχρονη περίοδο.

Εγκλωβισμένη (η «πολιτική») ορισμένες φορές από μια ψυχολογία αποτυχίας όσον αφορά την πανανθρώπινη λυτρωτική διαχρονική αποστολή της, επιζητεί κατηφορικούς δρόμους τόσο σταθερά που θεωρείται έκπληξις ακόμη και η επίπεδη πορεία. Εις το κακό είμαστε όλοι συνηθισμένοι τόσο (το προερχόμενο από την πολιτική) που σπανιότατα διαμαρτυρόμεθα, ενώ τις περισσότερες φορές παίζουμε το ρόλο απλών παρατηρητών ή ανεκδοτολόγων. Καμιά εποικοδομητική σχέσις δεν υπάρχει μεταξύ των πανανθρώπινων αναγκών και των πολιτικών επιδιώξεων. Η απολυτομανία (υλιστική) της πολιτικής θα συγκρούεται πάντα με την «ποικιλομορφία» και την (καταπιεσμένη) «δυναμική» του ανθρώπου. Μετά από χιλιάδων ετών «αναζητήσεις» (;) η πολιτική, όπως έχει, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τις κοινωνικές (πολιτικές) ασθένειες, αλλά ούτε και να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της. Επί πλέον με τα μέσα του «παραδείσου» μετέτρεψε την ζωή σε «κόλαση» τουλάχιστον δια τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της Γης.

Οι άνθρωποι φυσικά δεν σταματούν να ελπίζουν. Όλοι εύχονται για μια «πολιτική  ανατολή», αλλά μέχρι σήμερα καμιά ευχή δεν πλησίασε τον προορισμό της. Είναι πλέον κοινή αλήθεια το ότι αν δεν αλλάξει πορεία η πολιτική (ίσως πρέπει να αλλάξει αυτή καθεαυτή  η πολιτική), η ανθρωπότητα δεν θα απολαύσει ποτέ το καταμεσήμερό της και πιθανότατα θα χαθεί μέσα εις τα καγκελόφραχτα μεσάνυχτα που επιμένει να την κρατά δέσμια η «πολιτική».

Τα πιο σοβαρά προβλήματα του κόσμου αντιμετωπίσθηκαν πάντα με τα όπλα του φανατισμού και του συμφέροντος φατριών ή εις την καλύτερην περίπτωσιν με μια εγκληματική επιπολαιότητα που άφηνε εις την τύχη να επιβάλλει ένα αποτέλεσμα. Αλλά και το αποτέλεσμα της τύχης το εκμεταλλεύονταν (ή το διαπραγματεύονταν) και πάλι ολιγαρχικές κλίκες.

Φαύλος κύκλος λοιπόν! Ακριβώς. Ο φαύλος κύκλος της «πολιτικής» με μια κεντρομόλο δύναμιν που προσροφά και αλέθει την κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα και έφερε τον άνθρωπο εις το σημείο να δυσπιστεί εις όλα, είτε αυτό λέγεται επιστήμη, είτε θρησκεία, είτε πολιτική είτε «πρόοδος» …οτιδήποτε.

Υπεύθυνοι υπάρχουν. Ένοχοι δεν υπάρχουν! Όπως συνήθως συμβαίνει στα μεγάλα εγκλήματα: ή υπάρχουν υπεύθυνοι και απουσιάζουν οι ένοχοι ή δεν βρίσκονται οι πραγματικοί ένοχοι και καταδικάζονται οι ανεύθυνοι. Ο διασυρμός της Δικαιοσύνης έχει βέβαια την αφετηρία του εις την «πολιτική».

Εις έναν τέτοιο κόσμο  έκπληξις μου είναι ότι η έλλειψις εκπλήξεως δεν εκπλήσσει κανένα. Παραδοξότητα;  παραλογισμός ή πανανθρώπινη οπισθοχώρησης  εμπρός εις μια κατάστασιν που έφτασε ο άνθρωπος να την θεωρεί ανυπέρβλητη;  Ίσως όλα μαζί ή ίσως μια κατάστασις πανανθρώπινης υπνώσεως – νάρκης ή επιθανάτιου ληθάργου.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΠΟΥΣΙΔΗΣ Αποσπάσματα από το έργο του   ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΣ ΜΕΤΑΞΙΩΣΕΩΣ ΑΞΙΩΝ Έκδοσις 1985