Η ΚΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ

          Η ΚΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ

Ή

 Η ΚΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΗΤΟΣ

          Μανώλης Καπουσίδης

Καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους των ανθρώπων να αποδεικνύουν καθημερινώς μία λανθάνουσα αντίστροφον δυναμική της καταστάσεώς των Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως συχνά με την κατάστασιν της καθημερινής δυστυχίας των, και έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνον να απαλύνεται εν μέρει η δυστυχία των ή να τους «διαφεύγει», αλλά το κυριότερο, να διαιωνίζεται, και το χείριστο, να καθίσταται ευκολότερο το έργο των δυναστόρων, των πρωταρχικών και κυρίων παραγωγών και προαγωγών της δυστυχίας της ανθρωπότητος.

Πλάνη ….Απλανής !

Η ψευδοελπίς συνωμοτεί εναντίον των δυστυχισμένων και τους καθιστά φαιδρομωρούς ή αν προτιμάτε μωροφαιδρούς εις τοιούτον βαθμόν ώστε να αλλοιώνεται εντελώς η έννοια της λέξεως «άνθρωπος» και να συνταράσσει το χάσμα το οποίο έχει αναπτυχθεί μεταξύ της ελληνίας ανθρωπότητος και της παρούσης δυσβούλου, δυσαθλίας, και δυσιάτου ανθρωπότητος.

Πιστεύω ότι όλοι θα αντιδράσετε δι΄ αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Ένα ελάχιστο ποσοστό διότι πράγματι δεν ανήκει εις αυτήν, και το μέγιστο ποσοστό διότι δεν δέχεται ότι ανήκει εις αυτήν, ή ότι συμπεριφέρεται ως «αθλιοηλίθιον αυτόματον». Κανείς όμως εξ αυτών που διαθέτουν ειλικρίνεια, εντιμότητα, κοσμική ηθική, συναίσθημα, δημιουργική λογική, αγχίνοια και γνώση, θα θελήσει να αντικρούση τον συλλογισμό μου, αν και πολλοί ευχόμεθα να μην είναι ορθός ή αν είναι ορθός να μη οδηγήσει εις μη ανατρέψιμον, τερμίαν τραγωδίαν, ή ακόμη να ανατραπεί η ισχύουσα ποσοστιαία αναλογία της απαξίας…της οδύνης…και της δυσορφναίας προγνώσεως. Μετά από μία πολυφόνο δισχιλιετή αεροναυμαχία αξιών ή αξιομαχία αντιθέτων αξιών η οποία εξαφάνισε και καταπόντισε  δισεκατομμύρια ανθρώπων, φυλές, γλώσσες, γνώσεις, πολιτισμούς, ελπίδες και όνειρα, η εικόνα των νικητών ξεκαθαρίζει. Βάρβαροι και ημιβάρβαροι, συμμετείχαν εξ αρχής, καθότι οι έλληνες εξουδετερωμένοι εκ των προτέρων δεν μπορούσαν παρά να παρακολουθούν και να αναμένουν τον «διαμοιρασμό των ιματίων των» και γενικώς όλων των δημιουργημάτων της μοναδικής Νοοσυνθέσεώς των. Την λεηλασία των αξιών. Ποιοι θα ήτο δυνατόν να επικρατήσουν; Βάρβαροι, ημιβάρβαροι ή κάποια συμμαχική τους αντιπροσωπεία.

Ελάχιστες πνευματικώς προικισμένες προσωπικότητες παντοιοτρόπως προσεπάθησαν δια την διάδοσιν και διατήρησιν ορισμένων Ελληνικοσμικών αξιών αλλά η ισχύς των παμπληθών αντιπάλων αυτών των αξιών εξουδετέρωσαν και το έργο αυτών των προικισμένων Ευρωπαίων και μή, καθότι υπερίσχυσε ο μακροχρόνιος – από πολλών αιώνων – πολυποίκιλος φανατισμός και η δύναμις του χρήματος και του τόκου.

Φανατισμός κατά της Νοήσεως, κατά του ωραίου, κατά του αγαθού, κατά της προόδου, ανελίξεως και της ευτυχίας του ανθρώπου. Και οι όχλοι των πεινασμένων και ακορέστων κενανθρώπων, απετέλεσαν το εύφορον υπόστρωμα ή ορθότερον το κοπρώδες έδαφος, δια την ανάπτυξιν της σημερινής κοινωνικής συνθέσεως της αναξίας και του καχημέρου πολιτισμού.

     Οι υποσχέσεις αποτελούν τας «ουκ άνευ» προϋποθέσεις της οικονομικής δραστηριότητος. Αυτό καταδεικνύει ότι η οικονομία λειτουργεί αορατοδυναμικά, εντός του μέλλοντος αφ΄  ενός και εμφανοδυναμικά εντός του παρόντος. Η πρώτη δυναμική όπου ανήκει και η δυναμική της τεχνολογικής εξελίξεως, όσο κι αν ακολουθεί λεπτομερείς υπολογισμούς και κατευθύνσεις από το στέρεο έδαφος του παρόντος, οι αποκλίσεις που δύναται να εμφανίσει είναι δυνατόν να είναι τέτοιου μεγέθους που να θέσουν σε κίνδυνο καταρρεύσεως όλη την οικονομική δομή των οικονομοτεκτόνων. Ως εκ τούτου η δραστηριότης των εις τους τομείς του προγραμματισμού είναι εντονοτάτη και αμείλικτος.

Η ίδια δυναμική, ή όπως την ονόμασα αορατοδυναμική παίρνει την μορφή τυφλοδυναμικής δια την ανθρωπομάζα της ανθρωπότητος, πρώτον διότι τυφλώς την ακολουθεί, δεύτερον διότι δεν διαθέτει την ελαχίστη δύναμιν φυσική, νοητική, οικονομική δια να την επηρεάσει.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων δεν συμπεριφέρονται και δεν αντιμετωπίζονται παρά σαν απειροελάχιστα αναλώσιμα υλικά ευοδώσεως ρυθμίσεως και κερδοαποδώσεως του συστήματος δίχως να έχουν και ελαχίστη συμμετοχή εις το κέρδος, εκτός κάποιας ελαχίστης παραπλανητικής και μακροχρονίου για ένα μηδαμηνότατο ποσοστό κι αυτό μόνο δια να ρυθμίζεται η λειτουργία του συστήματος των ελαχίστων «διεθνών» οικονομοτεκτόνων.

Πολλοί ασχολήθηκαν και ασχολούνται με τις δήθεν κοινωνικο-οικονομικές ιδεολογίες. Ορισμένοι εξ αυτών, ανοήτως, πίστεψαν ότι υπάρχει ιδεολογία στην οικονομία. Η αλήθεια είναι ότι ούτε υπήρξαν, ούτε υπάρχουν σήμερα ιδεολογίαι αι οποίαι να κατευθύνουν την οικονομία, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν ιδεολογίαι αι οποίαι υπηρέτησαν την οικονομία. Αλλά μόνο την υπηρέτησαν. Ποτέ δεν επηρέασαν την κατεύθυνσήν της, η οποία υπακούει μόνο σε συμπεράσματα και κανόνες της στυγνής κερδοσκοπικής λογικής και του πρακτικού αποτελέσματος της κερδοφορίας. Οι οικονομικές ολιγαρχίες δεν κατασκεύαζαν ιδεολογίες. «Κατασκευάζουν» συσσωρεύουν και επεξεργάζονται κεφάλαια και εις τας «πρώτας ύλας» αυτής της πολυπλόκου διαδικασίας συμπεριλαμβάνεται και η ανθρωπομάζα είτε εις τον ψευδοσχηματισμό της φιλελεύθερης κοινωνίας όπου και τα σοσιαλιστικά καθεστώτα υπηρέτησαν άψογα την ολιγαρχία του κεφαλαίου - φαντασθείτε μόνο τας υπηρεσίας του σοσιαλιστή Βίλυ Μπράντ προς τον καπιταλιμπεριαλισμό – είτε τον ψευδοσχηματισμό της κομμουνιστικής κοινωνίας όπου η εσωτερική φθορά των μαζών και η εξαθλίωσίς των όσο κι αν επροστατεύετο από ιδεολογικά επικαλύμματα, εξερράγη, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της εκμεταλλεύσεως της διαφθοράς και της απάτης και δημιούργησε και διέσπειρε τους άτακτους όχλους των αθλίων, των εξορίστων των κολασμένων, των πεινασμένων, των μηδενιστών, των ψωμοκολάκων, των διεφθαρμένων, των επιδόξων εγκληματιών, των απογοητευμένων, των νεκρόψυχων και ανάμεσα σ’ αυτούς ελαχίστους ιδεαλιστάς οι οποίοι διερωτώνται ακόμη που πίστευσαν, τί συνέβει, τί συμβαίνει, τί να πιστέψουν, πώς να επιβιώσουν και πώς να συμπεριφερθούν. Υπήρξαν εξαιρέσεις; Ναι ! αλλά όχι ένεκα συστήματος αλλά ηγέτου…..

Αι ιδεολογίαι ανέκαθεν έδρασαν ως δέλεαρ, σκήπτρα και ψευδοστέματα της εκμεταλλεύσεως των ανθρώπων και ως απαραίτητα προσχήματα των εκμεταλλευτών δια την συμπεριφορά των και των εκμεταλλευομένων δια την ανοχή των, τον οκνηρό επαναπαυμό των την καταθλιπτική αθλιότητά των και διαφόρους άλλας λογικάς ή παραλόγους δικαιολογίας δια την συμπεριφοράν των και την κατάστασίν των.

Όποτε κάποια ιδεολογία ενεφανίζετο υγιής, ορθή και ανθρωπιστική και ως εκ τούτου άνευ στεμμάτων και σκήπτρων ελάχιστοι έδειχναν τον αρμόζοντα σεβασμό. Η συντριπτική πλειοψηφία προσπαθούσε να την υποσκάψη, να την εμπαίξει να την εκμεταλλευθεί, να την ανατρέψει. Έτσι κατεστράφη και η πραγματική πολιτεία, τα αποτρόπαια λείψανα της οποίας, η δαιμονώδεις ολιγαρχίες, αποφασίζουν διατάσσουν και εκτελούν. Ποιοι ευθύνονται λοιπόν αν όχι όλοι; Όλαι αι παράμετροι, σήμερα, σε κάθε κοινωνικό τομέα έχουν με νόμους «δρακόντειους» καταλάβει τις οικονομικοστρατηγικές θέσεις υπηρεσίας της ανοιχτής οικονομίας της κλειστής σιδηράς ολιγαρχίας του περιορισμένου πλανήτη.

Τι πρόκειται να συμβεί λοιπόν; θα αναζητήσουν άλλα διαστήματα και χώρους τα οποία θα επαυξάνουν διαρκώς την ματαιοπονία της ανθρωπότητος ή θα καταβροχθίσουν τας δυνατότητας του πλανήτη και τους ζωηφόρους χυμούς της φύσεως; Εις κάθε περίπτωσιν η ανθρωπότητα κινδυνεύει θανάσιμα όσο κι αν ελπίζει εις διεθνή οικονομικά ιδρύματα, εις συμφωνίας, συνασπισμούς, προγραμματισμούς, παροχάς, δανεισμούς, βοηθείας, και όλας τας γωστάς μαγγανείας, υποσχέσεις και αναδιοργανώσεις, που την οδήγησαν με τα τρόπαια της ελπίδας εις αυτήν την παραισθητική έρημο της τρομώδους απελιπισίας. Τί ατυχία και τί πλάνη να ελπίζει εις τα μέσα των δημίων της ! Και τί οδυνηρό οι δήμιοι να απελπίζουν και να εξαντλούν τους παράγοντες των ελπίδων της. Όλα τα προπύργια έπεσαν και τα έσχατα φυλάκια και οι άλλοτε ισχυρές πολιτικές κυβερνήσεις σύρονται καθώς ο Περσεύς εις τας οδούς της Ρώμης προς θρίαμβον του Λευκίου Αιμιλίου Παύλου. Η ανθρωπότης, προβλέπω θα έχει την τύχη της Πέλλας, δίχως ποτέ να έχει κατορθώσει να πλησιάσει το ύψος του μεγαλείου της Πέλλας (πλην των ελαχίστων ετών που ο μοναδικός βασιλεύς της Ιστορίας προσπάθησε να την οδηγήσει προς τα ύψη του Πελλαίου – Μακεδονικού – Αλεξάνδρειου μεγαλείου στην οικουμένη)…

……Πλάνη απλανής……………..

[Ο Ιωσήφ Retinger επιμένει για μία ηνωμένη ευρωπαϊκή ένωση, μία ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, one grand English – Speaking civilization…Η Αμερικανική επιτροπή για την ηνωμένη ευρώπη (ACUE) χορηγεί περίπου το ήμισυ των χρημάτων δια την ευρωπαϊκή κίνηση μεταξύ 1947-52.

Πρόεδρος της (ACUE) ήτο ο Donovan ο γνωστός αρχηγός της ΟSS κατά τη  διάρκεια του πολέμου (η OSS ήταν η πρόδρομος της CIA). Σκοπός : η οικονομική υποδούλωσις – η δημιουργία διαρκών αναγκών…] Η πορεία γνωστή, το παρασκήνιο, η ορφναία σκοπιμότης, η επιτυχία δια μέσου των αλλεπαλλήλων προγραμματισμένων αποτυχιών…….

Ποιος δύναται να διακρίνει κάποια προοπτική δια τους Έλληνας εις οποιονδήποτε τομέα των δραστηριοτήτων των : Η Παιδεία, εις τον δρόμο της καταρρεύσεως, η Επιστήμη, συγκριτικώς υποτυπώδης, η Τεχνολογία μηδαμινή, η Βιομηχανία ανύπαρκτος, η Γεωργία στραγγαλισμένη, το «ηθικό» έρπον, η οικονομική κατάστασις αποπνικτικά καταπιεστική, η ένδεια διάχυτος και κυριαρχούσα, οι ελπίδες ημιθανείς, τα δικαιώματα των παιδιών νεκρά!...τα δικαιώματα των γερόντων μεταθανάτια…κ.ο.κ.

Πως οδηγείται λοιπόν, αν όχι δέσμιος και χρεώστης εις το μέλλον; Τι θλιβερή εικών δια τον Διογενή πολιτισμογενέτη. Ποιοι τον προδίδουν διαρκώς και παντοιοτρόπως και ποιοι ανάξιοι τον έχουν υποδουλώσει και τον εξαπατούν δολίως υπνωτίζοντάς τον ώστε να τον αφανίσουν εντελώς; Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε πριν οδηγηθούμε κοιμώμενοι εις τον αιώνιον ύπνον; Ας σκεφθούμε και ας το ξανασκεφθούμε, και πάλι ας το σκεφθούμε αν μας απομένει χρόνος πέρα από τις καθημερινές σοβαρότατες γελοιότητες και πλεκτάνες ύπνωσής μας και αγωνιώδους επιβίωσεως μας να σκεφθούμε. Όμως πρέπει, και αυτό το πρέπει αποκτά σοβαρότητα, απαιτητικού ζωηφόρου νόμου, καθότι μας έχουν σύρει ήδη εντός αχερουσίας ομίχλης και αλλοεθνείς και ορισμένοι πολιτογραφημένοι έλληνες και δεν απέχει πολύ η Αχερουσία λίμνη και η Ερινύς Τισιφόνη, ο Αιακός, ο Μίνως και ο Ραδάμανθης.

Για ποια έργα μας, για ποια γενναιότητά μας, για ποίες αξίες μας, για ποια απόδοσιν τιμών προς τους αγαυούς προγόνους μας θα κριθούμε; Μόνον ανόητοι δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αλληγορία … και αυτή την αναγκαιότητα …

Ο Έλλην ουραγός θλιβερός να επαιτεί εντός και εκτός της Ελλάδος. Ο Έλλην Ευρωπαίος! Δεν κατόρθωσαν οι Ευρωπαίοι να εξελληνισθούν κατά την διάρκειαν χιλιάδων ετών και να αφομοιώσουν υπέρτατες αξίες, και απαιτούν να εξευρωπαϊσθή ο Έλλην! Ποιας Ευρωπαϊκάς αξίας να τιμήσει ; Πέραν από την αιμοσταγή αποικιοκρατία και νεοαποικιοκρατία και τας ελαχίστας φωνάς και πράξεις ολίγων φωτισμένων τέκνων της, τι έχει να επιδείξει; Γιατί δεν αποκαλύπτουν ότι εξευρωπαϊσμός δεν υποδηλεί παρά οικονομική κατακυριαρχία από Ευρωπαίους και κυρίως μη Ευρωπαίους κεφαλαιοκράτας;

Ποία σχέσιν είναι δυνατόν να έχουν αι δύο έννοιαι : η έννοια του εξελληνισμού και αυτή του εξευρωπαϊσμού; Καμμία. Και πιστεύω να αντιλαμβάνεσθε. Εξελληνισμός, πρωταρχικώς σημαίνει απελευθέρωσις. Εξευρωπαϊσμός, κυρίως σημαίνει υποδούλωσις. Ήδη ο Έλλην αισθάνεται υπόδουλος μέσα στην ίδια του την χώρα. Παρατηρείστε την θλιβερή του εικόνα ακόμη και όταν συναλλάσσεται με τας κρατικάς υπηρεσίας που υποτίθεται πρέπει, συμφώνως με τους νόμους του δικαίου, να τον υπηρετούν. Φοβισμένος, αβέβαιος, ικέτης, επαίτης, αδικημένος, εγκαταλελειμμένος, απογοητευμένος, αισθάνεται να περιπλανάται εις αδικαιοδοκήτους χώρους. Τελικώς, απαθής και εξουθενωμένος έρμαιο της οποιασδήποτε εκμεταλλεύσεως και διασυρμού. Βεβαίως υπάρχει ένα μικρό ποσοστό – το γνωστό ποσοστό – το οποίο κατέχει – τι και πως το κατέχει το γνωρίζετε – και εις το οποίο η πραγματικότης της συντριπτικής πλειοψηφίας είναι εντελώς άγνωστη ή είναι εντελώς αδιάφορο προς αυτήν και επιπλέον είναι δυνατόν να ωφελείται παντοιοτρόπως από την τραγική πραγματικότητα της πλειοψηφίας. Αυτό το ελάχιστο ποσοστό αναλαμβάνει να αντιπροσωπεύσει τον έλληνα και να εκτελεί τας αποφάσεις των διεθνών εκμεταλλευτών – παρόλο που περιλαμβάνει στους κόλπους του και ελαχίστους αλλά ανίσχυρους υψηλόφρωνας έλληνας. Πώς πρέπει λοιπόν να αντιδράσει ο Έλλην και εναντίον ποιών; Εάν όμως αι παραιτήσεις είναι αθρόαι και η υποχώρησις και η απάθεια αποκτούν χαρακτήρα πανδημίας, πώς θα σκεφθεί ότι πρέπει ν’  αντιδράση; Πρωταρχικώς λοιπόν πρέπει να ανασταλεί η αποχώρησις η παραίτησις και η απάθεια και να αφυπνισθή η συνείδησίς μας. Ποια όμως συνείδηση και πώς; Σκεφθείτε και μη πιστεύετε πάντα τους λαλίστατους κωφούς οι οποίοι και χρησιμοποιούν φακούς και πρίσματα της αρεσκείας των. Αλλά ούτε και κωφοί είναι αλλά κατά βούλησιν ωτασπιδοφόροι.