Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ


ΚΟΙΝΩΝΙΑ! ΤΟ ΟΙΚΤΡΟΝ ΑΛΑΖΟΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (ΚΑΚΕΞΟΥΣΙΑΣ)
( Ή ΣΚΟΠΕΛΟΔΡΟΜΟΙ)
του Μανώλη Καπουσίδη

Οι πλέον σοβαρές αποφάσεις λαμβάνονται από τους πλέον ανευθύνους, δηλαδή όχι μόνον από αυτούς οι οποίοι δεν έχουν αίσθησιν ευθύνης, αλλά και απ΄ αυτούς τους οποίους δεδομένη ασυλία (ασυλία για οτιδήποτε) τους καθιστά τρισανεύθυνους. Πρώτον διότι είναι πολύ πιθανόν να μην έχουν συνείδησι ευθύνης. Δεύτερον διότι δρουν εντός του προστατευτικού κελύφους της ασυλίας και τρίτον διότι όχι μόνον εν γνώσει τους λειτουργούν κάτω από την προστασία της ασυλίας οπότε χαυνοϋπευθύνως πράτττουν, αλλά και αρνούνται την άρσιν της ασυλίας επιζητούντες πλέον εκτεταμένη ασυλία όχι μόνο για τους ιδίους αλλά και δι΄ όσους συμμετέχουν εις μεγάλης ευθύνης αποφάσεις και πράξεις «συναδέλφους» των. Και καθ΄ ότι εξ αυτών εξαρτάται η ύπαρξις ή μη ασυλίας, φυσικά και δεν αίρεται. Είναι τραγικό και γελοιωδέστατο αυτοί οι οποίοι θέλουν (και διακηρύσσουν ότι είναι ικανοί δια) τις πλέον υπεύθυνες θέσεις και αξιώματα να φροντίζουν (και νομοθετούν) πρωτίστως δια την εξασφάλισιν της Ανευθυνότητος (Ασυλίας)! (το «χαρακίρι» το ασπάζονται μόνον ελαχιστότατοι Ιάπωνες και σ΄ αυτούς αρχίζει πληρούται και τελευτά το ιερό αίσθημα της Ευθύνης).
Γιατί να απορούμε λοιπόν δια την διαμόρφωσι της κοινωνίας μας και την «φαεθοντική» τροχιά της; Η ενεργοποίησις ποταπών ενστίκτων (ή η ποταπή ενεργοποίσις ενστίκτων) εξετόπισε και εξουδετέρωσε το ιερόν αίσθημα (συνείδησι) αυτοΕυθύνης το οποίον είναι απαραίτητο δια την «ηλιακή» τροχιά της. Και ιδού ως αποτέλεσμα και η αμφίβολος (αλλά εις κάθε περίπτωσι) βαρεία πρόγνωσις της ασθενείας της.
Η ασυλία λοιπόν αποτελεί το πλέον πρόσφορον έδαφος δια την κακοήθη ανάπτυξι και γιγαντισμό της ασυδοσίας, της ανευθυνότητος, της βαρβαροτρόπου παραβιάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αγριοβαρβάρου συμπεριφοράς του ισχυρού προς τον (ψευδο)προστατευόμενο, της φιμώσεως, της καταφόρως αδίκου καταδίκης αθώων, της αθωώσεως ενόχων, της ανοσίου θυσίας (δολοφονίας) ανευθύνων και αγαθοφιλών δια συμφέροντα μεγαεγκληματιών, την κακοήθη δυσπραγία εξουσιών, την αλαζονεία των εν γένει σκηπτούχων, την βωβή αγανάκτησι δισεκατομμυρίων θυμάτων, το πλανητικό νέφος της φοβίας και αβεβαιότητος το οποίο μονίμως εγκλωβίζει την ουρανοπόρο Γαία, την ραγδαία ανάπτυξι εκτρωματικού παραπολιτισμού ο οποίος ορθώνει τα ικριώματα δι΄ όλους τους πολιτισμούς επινοώντας άλλοθι και «αναγκαιότητες» δια την πρωτοφανή πολιτισμοκτονία.
Είναι δυνατόν νοήμονα όντα να οικοδομήουν εντός του Φωτός αυτή την ζοφερή κόλασι ωσάν να εφαρμόζουν κατά γράμμα κατευθυντήριες οδηγίες από τα ανίερα άδυτα συμβουλίου δαιμόνων ; Θα ήτο παράλογο να γίνη αποδεκτό ότι ένα μικρό ποσοστό ατόμων τα οποία θέλησαν να αναρριχηθούν εις τα μετέωρα της εξουσίας δεν είχαν αγαθές και φιλάνθρωπες προθέσεις. Θα έλεγα ότι ίσως αυτές τους εξώθησαν(ρομαντικά) προς την  αναρρίχησι. Έκπληκτοι όμως διαπίστωσαν ότι η εξουσία, όσο πλησιάζουν προς την κορυφή, εμφανίζει αλλοιωμένα χαρακτηριστικά ώσπου τελικώς διαπιστώνουν ότι μια Κακεξουσία, σωσίας της Αυτεξουσίας με αντεστραμμένες όλες τις αρετές, κραδαίνει τα σκήπτρα, τις απαιτήσεις και τις απειλές με όλους τους εξορκιστές της να κείτονται νεκροί. Ποίος να αυτομολήση; Η μαύρη και αιματηρή «σαγήνη» αμείλικτος δεσμός. Αν κάποιος το κατορθώση αποβάλλει και τον χαρακτηρισμό του «πολιτισμένου» και «κοινωνικού» ανθρώπου. Συμπεριφέρεται  ως σιωπηλός «αλλόφρων» ή ως αμφισβητίας της νοήσεως. Η εκ της γνώσεως θλίψις εις το αποκορύφωμα της…..
Τι είδους κοινωνία είναι δυνατόν να συντεθή κάτω από τις απειλές και απαιτήσεις μίας τέτοιας εξουσίας; Ουδείς εμπιστεύεται ουδένα, ουδείς ειλικρινώς συμμαχεί με ουδένα, ουδείς είναι δυνατόν να στηριχθή εις ουδένα, ουδείς είναι βέβαιος δια την συμπεριφορά ουδενός, ουδείς συμπεριφέρεται ανιδιοτελώς προς ουδένα, ουδείς είναι βέβαιος δια την σταθερότητα της εμβίου πορείας του και κάθε απόπειρα προγνώσεως είναι αβεβαία. Κοινωνία! Το οικτρόν αλαζόνευμα της «εξουσίας». Πολίτες! Εγκεφαλοφόρα έρμαια της κακεξουσίας!
Και πάλι προβάλλει το ερώτημα. Είναι δυνατόν η ανθρωπότης να συναποτελή αδιαμαρτύρητα (και συχνάκις καυχωμένη) αυτό το εφιαλτικό έκτρωμα; Το άθροισμα της ψυχονοητικής δυναμικής δισεκατομμυρίων εγκεφάλων να είναι αυτό το ακατανόμαστο; Ποίοι ευθύνονται; ποίοι απεφάνθησαν και ποίοι αποφαίνονται;…
Ένας πολυδιάπλοκος ιστός πληροφοριών, πώς είναι δυνατόν τελικώς, ενώ δίδει την παραπλανητική εικόνα μίας καλά πληροφορημένης κοινωνίας να δημιουργή την πραγματικότητα μίας ευτελούς «αποδιοργανωμένης» και απανθρώπου συσσωρεύσεως ατόμων έρμαιων της αγνοίας, του φόβου, της εκμεταλλεύσεως, της αβεβαιότητος, της πλάνης και της «τύχης» που υπακούει εις τα κελεύσματα ανθρωποφθόρων σκηπτούχων και τα οποία θεωρούνται ως σταθερές της «ευνομουμένης κοινωνίας»;  
 Τόσο ανοήμονες είναι οι άνθρωποι ώστε με το μέγιστο των πληροφοριών να καταλήγουν πάντα σε λανθασμένα συμπεράσματα, αποφάσεις και πρακτικές; Ή μήπως ποσοτικώς, όσον αφορά την πληροφόρησι υπερβαίνουμε το μέγιστο, ενώ ποιοτικώς δεν προσεγγίζουμε καν το ελάχιστο;
Εις κάθε περίπτωσι απαιτείται να διερευνηθή το αίτιον της τελικής ολεθροφόρου δυσπραγίας.
Εάν οι πληροφορίες καθορίζουν τις αποφάσεις μας, κάτι τραγικό συμβαίνει ώστε οι «αποφάσεις μας» να στρέφονται εναντίον μας.
Εάν λάβη κανείς υπ΄ όψιν του την (εκφυλισθείσα κατά την κύησιν της) εκλογική του απόφασι (ψήφο) θα διαπιστώση ότι ή αυτός είναι σώφρων, νοήμων, αγαθοφιλής και φιλάνθρωπος και ο άλλος  (ή άλλοι) ανοήμων, κακοφιλής και απάνθρωπος ή αντιθέτως. Πως όμως είναι δυνατόν με τις ίδιες πληροφορίες να καταλήγουν σε αντίθετα συμπεράσματα, αποφάσεις και να διαμορφώνουν αντίθετες «αρχές» (π.χ. καταστροφικός – ολιγόφρων  δικομματισμός των πολιτών); Τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια δεν δικαιολογούν τέτοια αντίθεσι. Δύο εγκέφαλοι σε κάθε άνθρωπο δεν υπάρχουν. Δύο αξίες όπου η μία απορρίπτει την άλλη δεν είναι δυνατόν να υφίστανται ως αξίες ή αρχές. Μήπως λοιπόν ευθύνονται τα δεδομένα και η αξιολόγησίς των δια τις αδικαιολόγητες αποφάσεις και υιοθετήσεις αντικρουόμενων αξιών; Όσο και αν ευθύνονται διαφοροποιήσεις χαρακτήρων θα έπρεπε να έχουν ένα κοινό σημείο συμφωνίας. Όμως βλέπουμε ότι οι διαφωνίες είναι  δυνατόν να εξελιχθούν μέχρι απειλής κατά της ζωής (και αφαιρέσεως της). Μήπως έχουμε οδηγηθή να υποτιμήσουμε βαναύσως την σοβαρότητα της δυνητικής έστω προσωπικότητας μας και να υπερτιμήσουμε τις κατευθυντήριες οδηγίες και αποφάσεις ολιγαρχιών οι οποίες καθορίζουν και εμπαίζουν τις κρίσεις μας και αποφάσεις μας;
Ενώ θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένη την πληροφορία της αληθείας, έχουμε ως χαύνοι οδηγηθή να θεωρούμε ως δεδομένη την αλήθεια της πληροφορίας.
Φυσικά , δεν είναι αναπόφευκτος η ορθή απόφασις ακόμη κι αν έχουμε εις την διάθεσίν μας μεγάλο ποσοστό ορθών πληροφοριών, αλλά, είναι αναπόφευκτος η λανθασμένη απόφασις όταν μας παρέχουν λανθασμένες πληροφορίες που αποκρύπτουν την αλήθεια και διίστανται μόνο όσον αφορά την ποικιλία και τα μεγέθη του ψεύδους.
Είναι γνωστό ότι η αλήθεια δεν έχει τις ποικιλίες ενώ το πολυποίκιλο το ψεύδος. Εξ ού και η ποικιλία των παντοίων ΜΜΠ (Μέσα Μαζικής Πληροφορήσεως) όπου η όλη διαδικασία ομοιάζει με παίγνιο στο οποίο σου δίδονται εκατό π.χ. λάθος υποθέσεις και καλείσαι να δώσης την «σωστή» απάντησι. Και οι εκατό είναι «σωστές» αλλά και οι οποιεσδήποτε 99 είναι λανθασμένες. Εξαιρετική «σταθερά» δια την πορεία σου και την πορεία της ανθρωπότητος!
Εφ΄ όσον οι  αποφάσεις εν γένει εμφανίζονται να είναι αποτέλεσμα επεξεργασμένων δεδομένων πληροφοριών ευκόλως τις προκαθορίζουν δίχως άμεση βία (καταναγκαστικές αποφάσεις) αλλά με την διαμόρφωσι των πληροφοριών σε κάθε επίπεδο (παρέμβασις εις τις πληροφορίες). Οπότε η απόφασις φαίνεται ορθή συμφώνως προς τις πληροφορίες αλλά είναι λανθασμένη εν σχέσει προς την πραγματικότητα αν και η ποικιλία των εναλλακτικών «ορθών» αποφάσεων μας καθιστά επιφυλακτικούς ως προς την ορθότητα της «τελικής». Επειδή όμως συγκεκριμένες σκοπιμότητες συνηγορούν υπέρ της ορθότητας αυτής της αποφάσεως, οι «αποφαινόμενοι» την υποστηρίζουν φανατικώς!
Οι «ιχνηλάται» πληροφοριών συχνά διαμορφώνουν ή και αλλοιώνουν εντελώς τις πληροφορίες αναλόγως του επιδιωκομένου σκοπού των (ή του σκοπού αυτών που τους εργοδοτούν). Εάν ήσαν μόνον αυτοί οι ασχολούμενοι με την άγραν και συνθετική των πληροφοριών η κατάστασις δεν θα είχε την «γόρδιο» περιπλοκή που εμφανίζει. Καθ΄ ότι όμως διαφορετικές «ομάδες» που αντιπροσωπεύουν αντικρουόμενα συμφέροντα συμμετέχουν εις τον αμείλικτο καταχθόνιο πόλεμο και οι επινοήσεις των εις τακτικές  και στρατηγικές εξαντλούν κάθε επινόησι, δικαιολογημένως θα αναρωτηθή κάποιος εάν το τελικό «απόσταγμα» είναι καθαρό, νοθευμένο ή κάτι άλλο εντελώς. Δυστυχώς αυτές οι ποικίλες πιθανότητες και επιτρέπουν την εκουσία νόθευσιν και παρέχουν δικαιολογίες όχι μόνον δι ΄αποτυχίες αλλά και για μεγαεγκλήματα. Εκτός τούτου «δικαιολογούν» παρεμβάσεις και εις την προσωπική ζωή των «πολιτών» εντελώς παράνομες, οι οποίες καλύπτονται με διάφορα γνωστά προσχήματα αλλά συχνά και νομοθετικώς. Άρα η άγρα πληροφοριών συχνότατα παραβιάζει κατάφορα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και συχνά οδηγεί εις άδικες καταδίκες. Μία ακόμη «σταθερά» δια την πορεία μας και την πορεία της ανθρωπότητας! ΄
Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, το πλέον εγωπαθές δημιούργημα εις την Γαία δεν είναι κάποιο υποκείμενο έχον συνείδησιν. Είναι αντικείμενο δίχως φυσικά συνείδησι το οποίο κατορθώνει και χρησιμοποιεί την εγωπαθητική δυναμική υποκειμένων, όπως ένας ιός που εισέρχεται εις το κύτταρο και καταλαμβάνει και χρησιμοποιεί μηχανισμούς του κυττάρου προς ίδιον όφελος καταστρέφοντας συχνότατα όχι μόνο το κύτταρο αλλά και τον οργανισμό. Ποίο; Το χρήμα. Η πάθησις; οικονομία. Πως είναι δυνατόν να μην είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε θεραπευτικά αυτή την διαιώνιο πανδημία; Οι πηγές της και οι  δυναμικές της πανίσχυρες και έχει καταλάβει όλους τους μηχανισμούς των κυττάρων και του οργανισμού της ανθρωπότητος. Όσον αφορά την αντιμετώπισιν αυτού του νοσήματος, όλοι οι ειδικοί δεν είναι παρά, αλλόφρονες επιστήμονες, αλαζόνες, πανούργοι τσαρλατάνοι που εξυπηρετούν κερδολάγνους και θέτουν εις κίνδυνο την επιβίωσι πληθυσμών και όλης της ανθρωπότητος. Οι τσαρλατάνοι πάντα στην εποχή τους φάνταζαν σαν προικισμένοι επιστήμονες. Μην απορείτε λοιπόν! Το νόσημα είναι ανάλογο μ΄ αυτά που οφείλονται σε συνθετικούς ιούς εξ ού και η μεγίστη δυσκολία εις την αντιμετώπισίν του… η δε παθογένειά του φαινομενικώς τουλάχιστον εξαιρετικά περίπλοκη και πάντα άγνωστη για το υπό απειλήν ή πάσχον υποκείμενο (ανθρωπότητα). Μία απλή λεπτομέρεια αν και μη απαραίτητος πείθει: στις ΗΠΑ  τι γνωρίζει ο λαός από τις πληροφορίες, προτεραιότητες, σκοπιμότητες και αποφάσεις των πολλών δεκάδων γνωστών και αγνώστων «οργανισμών πληροφοριών»; (NSC, DIA, CIA, NSA, AI, NI, AFI, SDBIR, FBI κλπ).
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες, αντιθέσεις αναπτύσσονται μεταξύ των και τα αποτελέσματα είναι «απρόβλεπτα». Και πως ένα υποκείμενο (ή μία μικρή ομάς) θα αξιολογήση τα δεδομένα δια να δώση κατευθυντήριες οδηγίες σε άλλο υποκείμενο ή άλλη ομάδα δια να ληφθή μία απόφασις δράσεως; Είναι γνωστό το ότι «οι ΗΠΑ πάντα άνοιγαν λάθος πόλεμο, σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο» αλλά πέραν του ότι αυτό ισχύει δια το σύνολο σχεδόν των κρατών πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποίες ήσαν οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές (τουλάχιστον) εξαιτίας αυτών των διαπλόκων «λαθών». Και όμως ουδέποτε ενημερώνονται αυτοί που διαθέτουν τα θύματα των πολεμικών θυσιών. Και πώς να ενημερωθούν; Αλλά και πως είναι δυνατόν να μην ενημερωθούν; Εγκλωβισμένοι εις το αναπάντητο ερώτημα αναγκάζονται οι λαοί να «απαντούν» με ολέθριες θυσίες. Ακόμη μία «σταθερά» δια την «πορεία» μας και την πορεία της ανθρωπότητος!
Ποίοι ωφελούνται από το δαιμονιώδες τούτο «σύστημα» ; Η κυρίαρχος Δυσοικονομία και δευτερευόντως η υπηρετούσα αυτήν πολιτική εξουσία (κάποια πολιτική εξουσία). Δηλαδή κάποιες μεγαοικονομικές ολιγαρχίες. Διαρκής ενδοολιγαρχικός πόλεμος λοιπόν που απαιτεί εκατομμύρια θυσιαστήρια θύματα από την ανθρωπότητα.
Η δημοκρατική μεταμόρφωσις της οικουμένης ούτε δημοκρατική ούτε μεταμόρφωσις είναι. Είναι μία ολεθροκρατική κατάστασις με ασύλληπτη δυναμική. Άλλωστε εμφανεστάτη είναι η αυτοκρατορική συμπεριφορά των δημοκρατών (αυτών που κρατούν τον δήμο-πρωθυπουργών, προέδρων, υπουργών κλπ) και η «δημοκρατική» συμπεριφορά των αυτοκρατόρων ή βασιλέων. Αν και παράδοξη , «αναμενομένη» αντιστροφή η οποία αν διερευνυθή αιτιολογικώς θα καταδείξη την δυναμική και φύσι της ολιγαρχίας και την ασύλληπτη πλάνη των απανταχού «ψηφοφόρων» καθώς και διατί οι (ψευδο) δημοκρατίες εγκυμονούν και γεννούν (συχνά δια καισαρικής) τον καισαρισμό, βαθεία επιθυμία σχεδόν του κάθε εραστού (επιβήτορος ή πλατωνικού) της εξουσίας.
Δυσεξουσία, δυσπολιτεία, δυσκοινωνία, δυσοικονομία. Προβλέψιμος, διάπλοκος και αμφίδρομος σχέσις που χαρακτηρίζει την σημερινή οικουμένη με εξαιρετικώς δυσοίωνον πρόγνωσιν. Που είναι το αντίβαρον της αγαθοφιλίας και δικαιοφιλίας των δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Δεν υπάρχει ή υπάρχει και διαρκώς εξουδετερώνεται; Το ερώτημα θα επιχειρήσω να απαντήσω σε άλλο άρθρο.


                                                                                               


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου